Zmierzch filozofii

Każdy, kto ma do czynienia z filozofią, wie jak szybko wyparowuje jej potężny niegdyś autorytet. Od wielu lat wykłada się filozofię głównie jako naukę historyczną poświęconą swego rodzaju zabytkom  kultury, jakimi są „dzieła wielkich filozofów”. Mało kto zaś wierzy, że filozofowie wciąż zdolni są naprawdę powiększyć naszą wiedzę – zadanie to niemal w całej rozciągłości powierzamy naukowcom. Nie spodziewamy się już również od filozofów, aby pouczali nas, jak mamy żyć bądź jak powinniśmy się rządzić. Dobrych rad oczekujemy raczej od psychologów, a nauk moralnych od kapłanów (jeśli jesteśmy wierzący). Książka Jana Hartmana, profesora filozofii z UJ, autora wielu filozoficznych rozpraw i traktatów, objaśnia procesy kulturowe i społeczne, które doprowadziły wielki projekt „Filozofia” do kresu jego możliwości. Przede wszystkim jednakże uwaga autora skupia się na wyjątkowych i charakterystycznych dla filozoficznego sposobu myślenia koncepcjach i pojęciach, które albo wyczerpały już swój potencjał oddziaływania na naukę i kulturę, albo są zbyt ezoteryczne i dziwne, by zostać przez kulturę zaadaptowane i wykorzystane. Tym samym Zmierzch filozofii jest nie tylko opowieścią o pewnej pięknej katastrofie, lecz również wycieczką z przewodnikiem po rzadko odwiedzanych przez postronnych arkanach filozoficznego teatru myśli. Jan Hartman urodził się 18 marca 1967 r. we Wrocławiu. Jego ojcem był Stanisław Hartman (1914–1992), pochodzący z warszawskiego rodu Kramsztyków znany matematyk, profesor Uniwersytetu Wrocławskiego. Matka, Krystyna Hartman (ur. 1939) jest doktorem matematyki; po swojej matce wywodzi się z chasydzkich Żydów z Sieniawy. Hartman ukończył XIV LO we Wrocławiu (matura 1985), po czym przeniósł się do Lublina, gdzie studiował na KUL (magisterium 1990). Następnie mieszkał w Krakowie, cały czas pracując na Uniwersytecie Jagiellońskim. Doktoryzował się tamże w 1995 r. a habilitował w 2001 r. W 2008 r. uzyskał tytuł profesora. Związany z Wydziałem Nauk o Zdrowiu UJ, wykładał na wielu wydziałach swojej uczelni oraz na innych uczelniach. Przez 25 lat był redaktorem naczelnym filozoficznego czasopisma „Principia”, którego był też założycielem. Napisał 20 książek filozoficznych, prezentując własne koncepcje z zakresu metafilozofii, etyki i filozofii polityki. Od wielu lat para się publicystyką. Pisywał regularnie do wielu pism i dzienników, lecz najtrwalej związany jest z „Polityką”. Obecnie mieszka w Warszawie.