Informoterapia i informodiagnostyka

Książka jest przeznaczona dla lekarzy, specjalistów w dziedzinie biologii medycznej i inżynierii medycznej, interesujących się alternatywnymi metodami leczenia; lekarzy zajmujących się tym lub innym rodzajem leczenia informacyjnego: terapią akupunkturową, homeopatią, psychoterapią, terapią mikrogeneratorową; zwolenników indywidualnego podejścia do pacjenta i doboru lekarstw; specjalistów chcących usystematyzować swoją wiedzę o procesach informacyjnych zachodzących w organizmie.

W książce niniejszej opisano mnóstwo aspektów wymiany informacji w żywych układach, dokonano porównania ich z układami nieożywionymi i te­chniką komputerową, wskazano na najbardziej rozpowszechnione błędy dotyczące procesów informacyjnych w żywych organizmach, zaproponowno sposoby rozwiązania niektórych problemów informacyjnych, w oparciu o opracowania teoretyczne, dane eksperymentalne i rezultaty wieloletniego praktycznego zastosowania proponowanych metod.


Fragmenty książki:

„(...) Niemożliwe jest wyleczenie jednego narządu, doprowadzając go do normy, gdyż znormalizować można tylko cały układ i dlatego szczególnie niebezpieczne jest sztuczne doprowadzanie do normy poszczególnych procesów. (...)”

„(...) Usunąć zmarszczkę można jedynie, lecząc odpowiedni narząd, jego ośrodek sterujący oraz to miejsce w duszy, w którym znajduje się trwała emocja. (...)”

„(...) Metoda Volla jest łatwa do opanowania i posiada wewnętrzną strukturę logiczną oraz spójny system interpretacji, który nie przeczy wiedzy uzyskanej przez lekarzy w akademiach medycznych i na uniwersytetach. (...)”

„(...) Brak sprzężenia zwrotnego z pacjentem z czasem odbija się na specjaliście. Lekarz w takim systemie uważa siebie za odpowiedzialnego za życie i los podopiecznego i brzemię tej odpowiedzialności mocno mu ciąży, zmniejszając motywację. Pod bezpośrednim naciskiem pacjent uruchamia mechanizmy sprzeciwu, maleje zaufanie do lekarza i do medycyny w ogóle. Efektem jest wypalenie zawodowe większości lekarzy. Ten stan rzeczy w zna­cznym stopniu dotyczy nie tylko medycyny w krajach postkomunistycznych, lecz medycyny w ogóle. (...)”

Fragment

1. Przedmowa

W niniejszej książce opisano wiele aspektów wymiany informacji w żywych układach, dokonano porównania ich z układami nieożywionymi i techniką komputerową, wskazano na najbardziej rozpowszechnione błędy dotyczące procesów informacyjnych w żywych organizmach, zaproponowano sposoby rozwiązania niektórych problemów informacyjnych w oparciu o opracowania teoretyczne, dane eksperymentalne i rezultaty wieloletniego praktycznego zastosowania proponowanych metod. Książka jest przeznaczona dla lekarzy, specjalistów w dziedzinie biologii medycznej i inżynierii medycznej interesujących się alter­natywnymi metodami leczenia; lekarzy zajmujących się tym lub innym rodzajem leczenia informacyjnego: terapią akupunkturową, homeopatią, psychoterapią, terapią mikrogeneratorową; zwolenników indywidualnego podejścia do pacjenta i doborulekarstw; specjalistów chcących usystematyzować swoją wiedzę o procesach informacyjnych zachodzących w organizmie. Czytel­nikami mogą być również studenci medycyny i inżynierii medy­cznej oraz psychologii.

Książkę poświęcam mojemu nauczycielowi, autorowi teorii informoterapii, mojemu mężowi i koledze Zenobiuszowi Skrypniukowi. Książka ta to rezultat wielu rozmów i dys­kusji, ośmioletnich prób odnalezienia wzajemnego zrozumienia między lekarzem i biofizykiem. Rodziła się ona w równie silnych bólach co dziecko i przyniosła prawie tyle samo radości. W tekście zaczerpniętym z zewnętrznych artykułów i publikacji ukazuję ich autorów i rok wydania.

2. WSTĘP
Choroba zaczyna się od miejscowego zaburzenia przemiany materii, energii lub informacji, co może doprowadzić do miejscowego uszkodzenia (śmierci komórek w danym ognisku) lub/oraz rozprzestrzenienia się zaburzeń przemiany materii, energii i informacji na inne struktury organizmu. Uszkodzenie ma określone umiejscowienie, konkretny stopień intensywności (głębokość), konkretną fazę (ostrą, podostrą, przewlekłą).

Najczęściej uszkodzenie znajduje się wewnątrz organizmu i jest niedostępne podczas zwykłych oględzin, szczególnie uszkodzenie masywnych narządów, i dlatego jego wielkość oraz miejsce możemy ustalić przy pomocy analizy wyników badań biochemicznych i fizycznych metod badań.

Począwszy od wczesnych etapów, komórki sygnalizują (donoszą) sąsiednim komórkom układu nerwowego, endokrynnego, immunologicznego i pozostałym o swoim uszkodzeniu. Analiza tych sygnałów przekazywanych przez kanały informacyjne organizmu i charakteryzujących miejsce, stopień oraz fazę uszkodzenia bada informodiagnostyka (ID).

Zmniejszyć uszkodzenie w ognisku można przy pomocy substancji („załatać dziurę”), energii czynników fizycznych (schłodzenie z reguły zmniejsza uszkodzenie, co stosuje się w regulowanej hipo­termii) i informacji.

Narządy przystosowując się do choroby, stwarzają nowy patologiczny system i funkcjonują w nim według nowych zasad. Aby odzwy­czaić się od choroby i stworzyć nowy zdrowiejący (sanogenetyczny)układ, należy wiedzieć, „jak” to zrobić. Konieczna jest informacja. Infor­macja odgrywa podstawową rolę w tworzeniu miejscowego sanogenetycznego układu czynnościowego i likwidacji miejscowego patologicznego układu czynnościowego.

Układ nerwowy przekazuje na przykład informację mówiącą o uszkodzeniu narządu do odpowiedniego segmentu rdzenia kręgowego, wywołując skurcz mięśni na określonym odcinku. Ta reakcja obronna nastawiona jest na unieruchomienie uszkodzonego odcinka w celu zapobieżenia jego kolejnym urazom podczas ruchów mechanicznych oraz w celu lokalizacji (ograniczenia) uszkodzenia.

Układ endokrynny wytwarza hormony przeciwzapalne i prozapalne.
Układ immunologiczny porównując portrety na zasadzie „swój – obcy”, niszczy/osłabia bodziec.
Trzeba pamiętać, że sygnały same mogą być czynnikiem szkodliwym (ognisko epilepsji zaczyna się od nadaktywności neuronów i może prowadzić do poważnych zaburzeń pracy mózgu). Ciągła stymulacja narządu prowadzi do wyczerpania jego rezerw, zapasów energetycznych, zaprzestania wypełniania jego funkcji i obzniżenia odporności na zewnętrzne czynniki szkodliwe. Przy takim oddziaływaniu lekarstwem może być jedynie informacyjny program normalizujący.

Potrzeba pojawienia się informoterapii:
Jeszcze niedawno: niemożność specyficznego leczenia chorób zaburzeń regulacji.

Obecna era technologii informacyjnych i nadmiar trafiającej do nas informacji wymaga nowego podejścia do leczenia różnych patologii.

Obecnie rozpowszechnione są takie patologie, które z trudem poddają się korekcie przy pomocy zwykłych środków farmaceutycznych.

Co można na przykład zalecić pacjentowi z dystonią wegetatywno–naczyniową, zaburzeniami rytmu skurczów żołądka, dróg żółciowych typu mieszanego (kiedy jeden odcinek kurczy się, a inny rozluźnia się ponad miarę), z zespołem jelita drażliwego (dystonia i zapalenie jelita), dyskinezją płuc? Spazmolityki (środki przeciwskurczowe) jako preparaty zmniejszające napięcie mięśni gładkich nie są w tym wypadku idealne, gdyż mamy do czynienia zarówno ze skurczem, jak i z obniżeniem napięcia mięśni gładkich.

To samo dotyczy patologii alergicznych. Wydaje się, że alergia to nadmierna reakcja i „zbyt silna odporność”. W rzeczywistości zaś przy alergii organizm kieruje siły na walkę z nieszkodliwympyłkiem, tracąc z oczu mikroorganizmy chorobotwórcze. W istocie alergia to osłabienie i walka z wiatrakami za­miast z rzeczywistymi zagrożeniami.

Patologia endokrynna również nie wybacza prostackiej inge­ren­cji z zewnątrz, ponieważ wprowadzając preparat hormonalny, wyłączamy tyle mechanizmów łączności bezpośredniej i infor­macji zwrotnej, że nie da się nawet uwzględnić wszystkich konsekwencji.

W ten sposób mowa o chorobach zaburzenia regulacji, których specyficzne leczenie polega na odbudowie układów regulacji, co można urzeczywistnić drogą określonych poleceń wydawanych konkretnym narządom. Właśnie tym zajmuje się terapia informacyjna (informoterapia – IT).

Spis treści

1. Przedmowa 5
2. WSTĘP 7
2.1. Podstawy fizjologii, biochemii, biofizyki i bioinformatyki
klinicznej 11
2.2. Sanogeneza lub proces zdrowienia 17
2.3. Samoregulacja. Układy czynnościowe 19
2.4. Jak przekształcić patologiczny układ czynnościowy w sanogenetyczny? 25
2.5. Pojęcie entropii i negentropii (negatywnej entropii) 27
2.6. Klasyfikacja metod leczenia na podstawie fundamentalnych pojęć substancji, energii i informacji 28
2.7. Kolejność zastosowania różnych metod w leczeniu kompleksowym 33
2.8. Poziomy organizacji organizmu ludzkiego 35


3. Podstawowe pojęcia bioinformatyki 37
3.1. Bioinformatyka 37
3.2. Informacja 40
3.3. Powstawanie informacji 41
3.4. Rodzaje (podejście do definicji) informacji 42
3.5. Właściwości informacji 42
3.6. Ewolucja informacji 46
3.7. Ilość informacji, obliczanie ilości informacji, która
przekazywana jest różnymi metodami informoterapii 47
3.8. Podstawowe nośniki informacji 47
3.9. Podstawowe układy wymiany informacji w organizmie człowieka 53
3.10.Struktura informacji 54
3.11.Perspektywy rozwoju bioinformatyki 67


4. Układy czynnościowe i kanały przesyłu
informacji w organizmie człowieka 69
4.1. Pojęcie kanałów informacyjnych jako składników układów czynnościowych organizmu. Materialność kanałów informacyjnych (KI) 69
4.2. Budowa kanału informacyjnego w technice i układach biologicznych 70
4.3. Źródła informacji 72
4.4. Odbiorniki informacji 74
4.5. Przewodniki informacji 76
4.6. Obróbka informacji 79
4.7. Strukturyzacja i tworzenie katalogu 79
4.8. Zapamiętywanie informacji 80
4.9. Przechowywanie informacji 81
4.10.Transportery informacji w każdym ogniwie kanału informacyjnego 82
4.11.Embrionalno–histologiczny rozwój kanału informacyjnego u zwierząt i ludzi 87
4.12.Pojęcie ośrodków regulacyjnych 89


5. Warunki wymiany informacji na różnych etapach. Błędy w wymianie informacji 97
5.1. Klasyfikacja etapów wymiany informacji 97
5.2. Etap początkowego nadejścia (odbioru) informacji 95
5.3. Etap obróbki informacji 100
5.4. Etap zapisu i zapamiętywania informacji 101
5.5. Etap odtwarzania informacji 102
5.6. Szumy, zakłócenia 103
5.7. Kolejność i rytm przekazu informacji 104
5.8. Problemy związane z kompleksowymi programami ochrony biologicznej 105
5.9. Choroby związane z zaburzeniami wymiany informacji 106


6. Diagnostyka wymiany informacji
(informodiagnostka) 109
6.1. Rodzaje informodiagnostyki 110
6.2. Metody informodiagnostyki 113
6.3. Zasady organizacji metod informodiagnostyki z wykorzystaniem urządzeń 115
6.4. Proces badania elektropunkturowego metodą Volla 121
6.5. Warunki do informodiagnostyki z użyciem urządzenia 122
6.6. Zasady elektropunkturowej diagnostyki metodą Volla: elektropunkturowa diagnostyka jako rodzaj informodiagnostyki 125
6.7. Ewolucja wskaźników w zależności od stadium,
przebiegu procesu patologicznego 128
6.8. Zasady testowania medykamentów 129


7. Leczenie zaburzeń wymiany informacji (informoterapia). 149
7.1. Definicja informoterapii 149
7.2. Źródła. Rola nauk medycznych i biologicznych
w powstaniu informoterapii 150
7.3. Historia rozwoju informoterapii 154
7.4. Rodzaje i odpowiadające im metody informoterapii 161
7.5. Informoterapia mikrogeneratorowa, jej przewaga
nad innymi rodzajami informoterapii 169
7.6. Aparatura do informoterapii mikrogeneratorowej 174
7.7. Techniki i warunki zapisu oraz kopiowania informacji
w praktyce lekarskiej 176
7.8. Niepożądane efekty informoterapii 177


8. Informoprofilaktyka 181
9. Zasady praktycznej informodiagnostyki i informoterapii, sposoby wykładania zagadnień słuchaczom pierwszego cyklu edukacji i kursów doskonalenia zawodowego 183
10. Indywidualny elektropunkturowy dobór metody i środka leczniczego jako oś i podstawa medycyny integracyjnej 189
11. Pomyłki początkujących informoterapeutów 199