Ogród z marzeń

Rodolfo opuszcza rodzinną Hiszpanię i wyjeżdża do Francji. To tam poznaje Marcela, stałego bywalca najmodniejszych paryskich lokali. Rodolfo nie jest w stanie oprzeć się radosnemu, pozbawionemu trosk stylowi bycia przyjaciela – ulega też urokowi jego siostry, Solange. Kiedy zakochują się w sobie, z Hiszpanii nadciąga wiadomość o niespodziewanej śmierci ojca Rodolfo. Ponieważ od tej pory jest prawowitym dziedzicem prowadzonej od pokoleń winnicy, musi wrócić do domu, by przejąć interesy. Dla żadnego z nich przeniesienie się do na wpół opustoszałego budynku nie jest łatwe: ani dla Rodolfo, który odkrywa, że rodzinny biznes jest w kiepskim stanie, ani dla Solange, gwałtownie wyrwanej z blichtru i luksusu paryskiego życia – do czasu, aż poznaje bliżej brata męża.

Zdarzyło wam się kiedyś, że jakaś książka potwornie was oszukała? Zaczęliście czytać, minęła strona dziesiąta, potem pięćdziesiąta, później setna... I wydawało się wam już, że wiecie, z czym macie do czynienia, ale nagle wszystko diabli wzięli? Dokładnie tak wyglądała moja przygoda z „Ogrodem z marzeń”. Już po samym opisie czy przekartkowaniu książki można było dojść do wniosku, że to będzie po prostu obyczajówka zabarwiona romansem, może nawet z elementami sagi rodzinnej. Dla mnie taka kombinacja jest niesamowicie pociągająca. Skusiła mnie wizja umieszczenia akcji w gorącej Hiszpanii i eleganckiej Francji, uległam czarowi lat 20. XX wieku i tylko czekałam, aż na jaw zaczną wychodzić jakieś rodzinne tajemnice albo dojdzie do skandalu. Teoretycznie skandal był, ale... nie wywarł na mnie większego wrażenia.

Powieść ma ciekawą kompozycję: na pierwszych stronach śledzimy przyjazd Rodolfo i Solange do Hiszpanii, by już po chwili cofnąć się w czasie, do samego serca Paryża, zanim młodzi się poznali. Z pełnym przekonaniem mogę powiedzieć, że właśnie ta część, opisująca nocne eskapady Marcela i Rodolfo, jest zdecydowanie w książce najciekawsza. Autorka tak malowniczo i szczegółowo opisuje wnętrza kolejnych klubów czy też paryskie ulice, że trudno nie ulec atmosferze tych miejsc. Bardzo szybko pochłonęła mnie tamtejsza obyczajowość, opisy modnych strojów czy też nawiązania do celebrytów z tego okresu.

Później, niestety, akcja zdecydowanie zwalnia. Nie żeby wcześniej pędziła szaleńczym tempem, jednak szybko można odnieść wrażenie, że fabuła pogrążyła się w jakiejś stagnacji i nawet... nudzie. Czytałam o zmaganiach Rodolfo związanych z prowadzeniem winnicy, przyglądałam się, jak Solange coraz bardziej zamyka się w sobie, nie mogąc się przyzwyczaić do chłodnego, nieprzyjemnego domu, obserwowałam jej szwagra, który, jak się okazało, pił, by zmazać traumatyczne przeżycia i czułam się najzwyczajniej w świecie znudzona. Styl nadal był niezwykle plastyczny, autorka potrafiła nawet najmniejszy szczegół danego pomieszczenia opisać tak, że wydawał się niemalże namacalny, jednak brakowało jakiegoś twistu, czegoś, co wzbudziłoby większe emocje i tym samym pchnęłoby całą historię do przodu. Ten stan utrzymywał się na tyle długo, że kiedy rzeczywiście zaczęły wychodzić na jaw smaczki dotyczące rodziny Montero (i nie tylko), to przyjmowałam je ze stoickim spokojem. Czytało się przyjemnie, to prawda, nie męczyłam się jakoś specjalnie, jednak myślę, że w międzyczasie akcja niepotrzebnie się rozwlekła, zamiast coraz bardziej się rozwijać i wciągać czytelnika.

Jasnym jest, że musiał się pojawić wątek miłosny – i wcale nie mówię tutaj o Rodolfo i Solange, chociaż ich uczucie również rozkwita na naszych oczach. Właściwie byłam nawet trochę zszokowana wiedząc, że kobieta z czasem przeleje swoją namiętność na starszego z braci Montero (to nie spoiler, zaręczam – tego dowiecie się już z opisu z tyłu książki), ponieważ wydawała mi się naprawdę zakochana w Rodolfo. Ale przecież miłość ma różne odcienie i bywa nieprzewidywalna, prawda? W każdym razie między Solange a Dionisio rzeczywiście tryskają iskry. Chemia jest i to ogromna. Doceniam, że autorka nie uczyniła z romansu głównego motywu swojej powieści i chciała poruszyć różne tematy, ukazać większą głębię, ale... trochę żałuję, że jednak tego nie zrobiła. Po zakończeniu „etapu paryskiego”, wątek Solange i Dionisio był jednym z nielicznych, który jeszcze jakoś podtrzymywał moją ciekawość. Finalnie nie było go zbyt wiele, a szkoda, bo miejscami wydawało mi się, że nawet zrobienie z „Ogrodu z marzeń” totalnego romansidła wyszłoby tej książce na dobre.

Zakończenie nie było jakieś zaskakujące, jestem też nieco rozczarowana tym, jak Carmen Santos poprowadziła niektóre wątki. Mimo wszystko nie da się jednak ukryć, że kompozycyjnie i fabularnie powieść jest bardzo przemyślana – każdy fragment został spójnie połączony z kolejnym, nie ma niewyjaśnionych przeskoków w czasie czy nielogicznych dziur. No i trzeba również przyznać, że pisarka poświęciła szczególną uwagę budowaniu swoich postaci – głównych bohaterów nie ma zbyt wiele, dostajemy za to ich tak dopracowaną charakterystykę, że po tych ponad pięciuset stronach czułam, jakby Rodolfo, Solange czy Dionisio byli prawdziwymi ludźmi, których przypadkiem gdzieś poznałam. No i tło dla wydarzeń jest tak kolorowe i intrygujące, że przez chwilę rzeczywiście można poczuć, jakby spacerowało się po jednym z hiszpańskich miast.

„Ogród z marzeń” to dość przyzwoita powieść obyczajowa, niestety nadmiernie rozwleczona i czasem przesadnie drobiazgowa. Opisy otoczenia z pewnością skradną serca tych, którzy lubią akcję umiejscowioną nie tylko w banalnej Ameryce czy Wielkiej Brytanii, a zwolennicy niespiesznej narracji z pewnością doskonale się przy tej książce zrelaksują. Świetnie narysowane postaci co prawda nie zrekompensują sporej dawki monotonii, jednak nie mogę powiedzieć, bym zmarnowała czas przy czytaniu – tym bardziej, że książce nie da się odmówić jedynego w swoim rodzaju klimatu.

Uczucia potrafią wybuchnąć z ogromną siłą, aby szybko zgasnąć. Odłamkami raniąc krążące wokół katastrofy osoby. Jak długo trzeba znać drugiego człowieka, jeśli chcemy mu w pełni zaufać? Czy da się naprawić to, co pozornie zostało stracone na zawsze?

Rok 1927. Rodolfo Montero pochodzi z hiszpańskiej Carineny. Aktualnie żyje w Paryżu, mieście sztuki, mody i pięknych kobiet. Znajomy winiarz uczy go produkować najznamienitsze trunki, gdyż Rodolfo ma odziedziczyć po ojcu cały majątek. W jego skład wchodzą też winnice. Montero świetnie się bawi w stolicy Francji. Jest bezgranicznie zakochany w prześlicznej Solange. Spokój burzy nieoczekiwana wiadomość o tajemniczej śmierci ojca. Młoda para musi wrócić do Hiszpanii, aby zająć się domem i interesami. Solange to kobieta przyzwyczajona do wygodnego życia, pochodząca z bogatej rodziny. Nie umie odnaleźć się w nowym otoczeniu, które wydaje się jej wyjątkowo ciężkie. Wioska ją nudzi. Małżeństwo stopniowo się od siebie oddala, a kryzys finansowy tylko to potęguje. Rodolfo ma starszego brata. Dioniso mieszka z nimi, lecząc psychiczne rany pozostałe po wojnie o Republikę Rif. Nadużywa alkoholu, a jego jedynym celem staje się stworzenie cudownego ogrodu, specjalnie dla Solange. Rodzi się więź…

Chyba po raz dziesiąty podkreślam, jak bardzo lubię powieści, których akcja ma choćby minimalny związek z Hiszpanią. Od zawsze coś ciągnie mnie w te rejony, nadal próbuję znaleźć genezę takich upodobań. Niestety, trudno jest nieustannie podróżować, ale od czego istnieje literatura? Gdy tylko zauważyłam zapowiedź najnowszej książki autorstwa Carmen Santos, to od razu przeczytałam opis. I już wiedziałam, że ta pozycja może podbić moje serce. W końcu paczka nadeszła, zabrałam się za lekturę. Wtedy zaczęłam ponownie bić się z myślami — pochłonąć w jeden wieczór czy delektować każdą stroną? Cóż, druga opcja wygrała. Ciągle przeżywam rozstanie z bohaterami, gdyż zdążyłam się z nimi zaprzyjaźnić. Zerkam na ten mój nieszczęsny egzemplarz i mam wrażenie, że wkrótce znowu po niego sięgnę. Zapewne znacie to uczucie, jak ciężko wrócić do normalności po dobrej książce.

Abstrahując na moment od fabuły — na oklaski zasługuje wydanie. Jest spore, choć w tym przypadku uznaję to za pozytyw. Kłopotliwie nosi się tę publikację w torebce, przegląda w czasie jazdy autobusem. Wymaga spokoju, uwagi, fizycznie oraz emocjonalnie. Ogromny plus za okładkę, ponieważ idealnie odzwierciedla atmosferę płynącą z kart. Ognisty temperament, podbity dozą melancholii. Jak hiszpańska gitara. Wiem, że takie określenia są dość pompatyczne, ale musicie uwierzyć mi na słowo, iż pasują. Egzemplarz świetnie nada się na prezent dla mamy, siostry lub przyjaciółki. Albo dla siebie samej, bez okazji. Miło dostawać podarunki, prawda?

Carmen Santos posiada duży dar opowiadania. Zazwyczaj przydługie opisy mogą znudzić, lecz autorka wyszła z tego obronną ręką. Cierpliwie snuje historię, skupiając uwagę nawet na najmniejszych szczegółach. Nie opuściłam ani jednego słowa. Każde ma swoje miejsce, jest potrzebne. Santos prowadzi nas po Francji i Hiszpanii, porównując piękno miasta i wsi. Nie umiem określić, która część bardziej przypadła mi do gustu. Obie aż kipią od swoistego uroku, gdy razem z bohaterami przechadzamy się paryskimi uliczkami albo podziwiamy winnice. Dwa różne światy, oba zachwycające.

Trójka głównych postaci jest niesamowicie ludzka. Pełna wad, namiętności, pożądania. Uwielbiam Solange, kobietę niejednoznaczną. Początkowo trudno ją polubić, lecz z czasem należy zrozumieć jej postępowanie. Wyrwana ze swojego środowiska, musi diametralnie zmienić przyzwyczajenia. Wcześniej, dama z szafą wypełnioną eleganckimi strojami, prowadząca bujne życie towarzyskie. Wkrótce po ślubie — próbująca znaleźć jakiekolwiek źródło rozrywki w smutnym domu, gdzie mąż ją zaniedbuje. Ich uczucie wydaje się być bardzo aktualnym tematem. Wiele par szybko podejmuje decyzję o małżeństwie, nie do końca zdając sobie sprawę z faktu, że nad miłością trzeba pracować. To zagadnienie, które Santos przedstawiła we frapujący sposób.

„Ogród z marzeń” to powieść niezwykle romantyczna, w jak najlepszym tego słowa znaczeniu. Nie trąci zwykłym kiczem, charakterystycznym dla mnóstwa fabuł. Z przyjemnością głębiej zapoznam się z twórczością autorki. Myślę, że warto. Taki klimat potrafi rozgrzać w zimowe wieczory, gdy, nomen omen, marzymy o odrobinie ciepła…

Warto wybrać się w tę podróż w przeszłość! Oto kilka powodów:

• Lata 20 XX wieku mają w sobie magię, szczególnie hipnotyzująca jest atmosfera dawnego Paryża, miasta artystów, bogaczy i wolności obyczajów.

• Z drugiej strony, dla kontrastu pokazano spokojną, hiszpańską prowincję. Na pierwszy rzut oka dwa miejsca bardzo się od siebie różnią, jednak czy nie są podobne?

• Barwne opisy pozwalają w pełni odczuć ich atmosferę, mamy możliwość obserwować Europę między wojnami.

• Autorka analizuje zachowania bohaterów spowodowane nowymi miejscami, które odkrywają, kreując ich wizerunek bardzo wiarygodnie.

• Trudne do wymówienia, zapadające w pamięć charakterystyczne imiona sprawią, że powieść nie zleje się w naszej pamięci z podobnymi książkami, zapamiętamy ją na długo.

• Duży format (niewiele mniejszy od kartki A4) również ją wyróżnia, a Wydawnictwo dołożyło wszelkich starań, żeby wydanie prezentowało się na półce bardzo dobrze.

"Ogród z marzeń" to piękna historia o miłości osadzona w ciekawych czasach, jej lekkość pozwala odpocząć po ciężkim dniu. Pozwala poczuć się, jakby było się w otoczeniu winnic, dlatego najlepiej czytać ją w towarzystwie wina.

Więcej: [Adres usunięty]