Patologia normalności

Na początku lat 50. Erich Fromm zajął się intensywnie zagadnieniem, czy człowiek żyjący we współczesnym społeczeństwie przemysłowym jest jeszcze zdrowy psychicznie. Z tego względu wykorzystywał różne zaproszenia na wykłady i odczyty do wypowiadania się na ten temat. Szczególnie jego nowy socjopsychologiczny punkt wyjścia [social psychoanalytic approach] w rozważaniach umożliwił mu przekształcenie metody psychoanalitycznej w rozległą krytykę patologii ?normalnego?, przystosowanego społecznie człowieka. Tym samym mógł poddać gruntownej analizie rozpowszechnione usilne dążenia [passionate strivings], które dominują w zachowaniach w społeczeństwie i przez to kształtują obraz normalności. Fromm odpowiedział na nowo w wyczerpujący sposób na pytanie, co naprawdę sprzyja zdrowiu psychicznemu [mental health], a co wywołuje u człowieka chorobę. Zamiarem Fromma jest powiązanie usilnych dążeń kształtujących zachowania z warunkami gospodarczymi i społecznymi [economic and social necessities], tak że cechy charakteru niezmiernie powszechne w społeczeństwie mogą być pojmowane jako wynik procesu dostosowania się do danej sytuacji społeczno-ekonomicznej. Metoda ta doprowadziła Fromma w latach 30 do odkrycia autorytarnego charakteru społecznego [authoritarian social character], pod koniec lat 40 do odkrycia charakteru marketingowego [marketing character], a na początku lat 60 do odkrycia nekrofilnego charakteru społecznego [necrophilic social character].
Z przedmowy Rainera Funka