Dalila

Dawno nie czytałam tak mocnej, wywołującej mnóstwo sprzecznych  emocji książki.   Dalila to jedna z najbardziej  wartościowych powieści, jakie udało mi się kiedykolwiek przeczytać.  To poruszająca historia kobiety, która uciekła z Kenii żeby ratować swoje życie. Obok  tej  historii  nie można przejść obojętnie.

"Lecz choć to wszystko  prawda, czuje się teraz w jakiś sposób nieważna. Oto  smutna opowieść. Nie ma żadnych dokumentów, które by ją potwierdzały, nikogo,  z kim by się można skontaktować, a kto  poparłby jej wersje wydarzeń. Są jedynie słowa. (...)"

Główną bohaterką książki jest Irene Dalila Mwathi. Poznajemy  ją w momencie przylotu  do Wielkiej Brytanii. Dziewczyna musiała uciekać ze swojego kraju w obawie przed wpływowym wujkiem. Mężczyzna znęcał się nad nią psychicznie i fizycznie. Dalila była wrakiem człowieka. Po pewnym tragicznym wypadku otrzymała pomoc ze strony  pewnego mężczyzny. Kolejne strony przynoszą nam  informacje o tragedii rodzinne Irene. Jej  rodzice i brat zostali w brutalny sposób zamordowani . Tylko  ona ocalała. Jedyny żyjący krewny okazał się dwulicowym potworem. Książka traktuje o  losie uchodźcy w Wielkiej  Brytanii. Pokazuje działania systemu imigracyjnego, które nie zawsze są w pełni uczciwe i  zgodne z przyjętymi  procedurami. Dalila przybliża nam proces starania się uchodźcy o  azyl w Zjednoczonym Królestwie.

Muszę przyznać, że te procedury imigracyjne wydały mi się dość brutalne. Momentami miałam wrażenie, że człowiek w biurokratycznej machinie zaczyna być traktowany jak  przedmiot. Zbulwersował  mnie brak empatii ze strony  urzędników. Irene  po  wypełnieniu  szeregu dokumentów zostaje skierowana do  ośrodka dla Imigrantów w Glasgow. Dalila od podszewki  poznaje system. Staranie się o azyl jej  niczym droga przez mekkę.

"Poczucie przynależności jest jak  wybudzanie się z długiego, niespokojnego snu, kiedy słońce ogrzewa ci twarz. (...)"

Dalila skupia się na życiu  z perspektywy uchodźcy.Irene musi się meldować dwa razy  w tygodniu,  jest systematycznie kontrolowana. Od swojej współlokatorki i innych  uchodźców dowiaduje się o kolejnych  etapach  procesu  starania się o  azyl. Dziewczyna boi się powrotu  do  ojczyzny. Książka skłania do refleksji  nad życiem i  procesem ustalania priorytetów. Bohaterka musi  zmierzyć się z wieloma przykrymi  sytuacjami,  w tym z rasizmem. Autor starał się pokazać pełen obraz życia uchodźcy. Opisał egzystencje rodzin, samotnych  matek oraz osób samotnych  w obozach  dla imigrantów. Każdego  z bohaterów spotkała jakaś osobista tragedia. Książka porusza swoim  realizmem.

Główna bohaterka została perfekcyjnie wykreowana. Początkowo Dalila nie może zaaklimatyzować się w Wielkiej Brytanii. Boi się, że każda kolejna osoba ją oszuka i  wykorzysta. Początkowo  jest bardzo  nieufna względem kolejnych  napotkanych  ludzi. Dziwi ją, że znajdują się osoby, które  chcą jej bezinteresownie pomóc. Dalila jest osobą bardzo  empatyczną. Stara się pomóc swoim nowym przyjaciołom, jak  może najlepiej. To bardzo inteligentna młoda kobieta, momentami  grzesząca skromnością. Polubiłam ją, wydała mi się bardzo ciepłą osobą. Dalila mimo  traumatycznych przeżyć nie załamała się. Bohaterka pokazała, że mimo  przeciwności losu warto walczyć o swoje marzenia. Irene chcę w przyszłości być dziennikarką, nie jest obojętna na ludzką krzywdę.

Dalila to piękna, przejmująca opowieść o tym, co  w życiu jest najważniejsze. Czasem trzeba zweryfikować swoje priorytety na drodze do  szczęścia. Książka pokazuje nam  inne obliczę uchodźcy od drugiej strony. Szczególnie, że jest to  gorący temat w dzisiejszych mediach. Jason Donald pokazuje czytelnikowi  dwie strony medalu. Autor rzetelnie relacjonuje cały proces ubiegania się o azyl. Dla bohaterki najważniejsze było własne życie i bezpieczeństwo, a nie dobra luksusowe. Irene walczyła o normalną egzystencje. Dalila chciała odzyskać spokój i  życiową równowagę. Ucieczka z własnego  kraju  była dla niej  koniecznością, a nie fanaberią.

"Tak właśnie nasze pojedyncze historie tworzą Wielką Opowieść. Rozumiesz? Nie chodzi o przetrwanie. Chodzi o  zwycięstwo. (...)"

Działania władz brytyjskich mnie rozczarowały. Nie byłam  w stanie zrozumieć, że można być  tak  obojętnym  względem losu skrzywdzonego  przez los człowieka. Oczekiwałam większego  zrozumienia wobec ludzkiej  tragedii. W pewnym  momencie miałam  wrażenie, że dla państwa uchodźca jest tylko  numerem. Zakończenie ścięło mnie z nóg.

Ta książka na długo pozostanie w mojej  pamięci. Jason Donald otworzył mi oczy na prawdziwe problemy  uchodźców. Dalila to  bardzo wartościowa książka do  której z pewnością wrócę w przyszłości. Polecam!

• imigracja (z łac. immigrare = ‘osiedlać się’) to in. osiedlenie się na stałe w jakimś kraju ludności obcej a. grupa ludzi, którzy przyjechali i zamieszkali w jakimś kraju na stałe; imigrację należy zatem skojarzyć z przyjazdem;

Pochodzenie i znaczenie imienia Dalila. Jest to imię pochodzenia hebrajskiego, biblijnego, oznacza "delikatna, tęskniąca".

Ostatnio jak zapewne wszyscy zauważyli bardzo, głośno jest o imigrantach. W Polsce może nie ma jeszcze tego problemu, ale w innych krajach Unii można zauważyć, wielu imigrantów. Jakoś nigdy się nie zastanawiałam nad tym, jak to właściwie z nimi jest. Po co narażają siebie, dzieci, żeby przyjechać do innego kraju, niejednokrotnie nie znając języka, obcy ludzie, obca kultura. Dzięki książce „Dalila” trochę rozjaśniło mi się w głowie. Bohaterka powieści to młoda Kenijka, która ucieka do Anglii przed swoim wujem. Dziewczyna miała w Kenii rodziców, brata, studiowała dziennikarstwo. Wszystko to jednak straciła. Jej rodzina zostaje zamordowana, a ona sama jest wykorzystywana fizycznie i seksualnie przez wuja – członka tamtejszej mafii.

Udaje jej się jakimś cudem uciec do Londynu. Tu stara się o azyl. Czy go dostanie? Czy uda jej się pozostać w Wielkiej Brytanii?Tu poznaje przecudownych ludzi, którzy starają się jej pomóc za wszelką cenę. Życzliwość bardzo się przydaje, ponieważ postępowanie imigracyjne jest tak skomplikowane, że pomoc bardzo się przydaje. Dzięki książce dowiedziałam się również, jak wygląda życie takich ludzi. Ciągły starach, że mogą zapukać do drzwi, zabrać, deportować. Oczekiwanie w ośrodkach jest nieustannym strachem.

Czytając książkę, czułam prawie cały czas smutek. Jest ona tak poruszająca, że w zasadzie człowiek cały czas ma wrażenie, że tu już nic dobrego nie może się zdarzyć. Cały czas zastanawiałam się, czy Dalila da radę? Czy uda jej się uzyskać azyl? Czy wszystko skończy się dobrze? Nie jest to historia, którą czyta się lekko. Ból, strach, rozpacz przewija się non stop na kartkach książki. Skłania nas to jednak do refleksji i zastanowienia się nad sobą. Świadomość, że mamy prace, rodzinę, spokój zyskuje bardzo na wartości. Uświadamiamy sobie jak wiele mamy, jak wielu rzeczy pozbawieni są inni ludzie. Nie jest to książka łatwa, ale warto ją przeczytać. Po to, żeby zrozumieć innych, żeby cieszyć się, z tego, co mamy.

Główna bohaterka, Irene Dalila Mwathi, to dwudziestojednoletnia Kenijka. Do niedawna studiowała i pragnęła zostać dziennikarką, jednak kiedy jej rodzinę zabito trafiła pod opiekę wuja, gdzie zostaje zmuszona do porzucenia uczelni oraz wykonywania prac domowych, a także zostaje jej zakazane wychodzenie z domu. Kiedy tylko nadarza się okazja wyrwania się z tego prywatnego więzienia pełnego przemocy psychicznej i fizycznej, wyrusza w podróż do Londynu, gdzie ma nadzieję na nowe, lepsze życie. Od razu po przybyciu do Wielkiej Brytanii ponownie spotykają ją trudności. Już pierwszego dnia zostaje oszukana i okradziona przez ludzi, którzy mieli jej pomóc, a to dopiero początek. Dalej, starając się o azyl, czeka ją długa przeprawa przez wiele ośrodków, liczne spotkania i mozolne odpowiadanie na te same pytania. Czy uda jej się odnaleźć swoje miejsce i rozpocząć godne życie od nowa?

„Dalila” to przepiękna książka poruszająca niezwykle ważny dzisiaj temat, jakim jest uchodźstwo. Temat jest trudny ze względu na bardzo odmienne zdania wielu ludzi o imigrantach. Nie jest istotne moje zdanie w tej kwestii, ale wiadomo, co kreują media, a w tej książce możemy spojrzeć na wszystko oczami osoby, która po wielu fizycznych i psychicznych upokorzeniach w obawie o swoje życie ucieka ze swojego kraju, aby zaznać spokoju. Autor przedstawił czytelnikom skomplikowany i długi proces, jaki musi przejść osoba ubiegająca się o azyl. Gdzie ludzie wcale nie są życzliwi, zadają ciągle te same pytania i nie w każdą odpowiedź wierzą. Miejsce, które było nadzieją, potrafi również przytłoczyć. Wszystko jest obce, nijakie, ludzie patrzą z niechęcią lub bywają wręcz wrogo nastawieni, co sprawia, że nasza bohaterka wiele razy czuje się samotna, zagubiona, a także opuszczają ją siły by walczyć o lepsze jutro i swoją przyszłość.

W Londynie Dalila spotyka także innych imigrantów, których historie nie aż tak dokładnie, ale również autor nam przedstawia. Dzięki temu, czytelnik ma również spojrzenie jak wygląda sytuacja, m.in. samotnego, starszego mężczyzny ubiegającego się o azyl, a także całej rodziny z małymi dziećmi. Życie w nowym miejscu jest dla nich szansą na lepszą przyszłość, a tymczasem autor ukazuje nam, że wcale nie jest o to tak łatwo i z każdej strony bohaterowie napotykają kolejne przeciwności losu.

Ta książka zrobiła na mnie niesamowite wrażenie. Jest mądra, poruszająca, momentami wstrząsająca i zawiera ważne, aktualne tematy. Ta książka może wywołać w czytelniku wiele emocji, na pewno po jej odłożeniu nikt nie powie, że była mu obojętna. Wiele można z niej wynieść, niezależnie od tego, jakie gatunki czyta się na co dzień. Każdy ma inny stosunek do imigrantów, ale po tej książce warto poświęcić chwilę na refleksję jak trudne jest życie w takiej sytuacji i na chwilę przestać być obojętnym i nieczułym.

Dalila znaczy delikatna, tęskniąca. Bardzo często znaczenie nadanego nam imienia, pokrywa się z naszymi cechami charakteru i być może kształtuje nasze życie. Możemy dopatrzeć się tego stwierdzenia u bohaterki książki Jasona Donalda, która odważyła się opuścić Kenię i szukać swojego szczęścia w Wielkiej Brytanii, a mimo to tęsknić za swoim krajem, w którym spotkało ją wiele złego.

Opowieść dotyczy młodej Kenijki Dalili, która miała rodziców i brata, studiowała dziennikarstwo w Nairobi. Jednak pozbawiono ją tego co najcenniejsze - rodziny i chciano jeszcze więcej - aby umarła. Wykorzystywana seksualnie i fizycznie korzysta z pomocy, jaka nadchodzi niespodziewanie i udaje się do Londynu. Tam poznaje nowych ludzi zarówno tych, którzy chcą ją wykorzystać, ale także takich, którzy pomagają jej jak np. Daniel, Phil czy Ma'aza. Dziewczyna stara się o azyl i zostaje wkręcona w tryby ogromnej machiny imigracyjnej. Autor opisał jak trudno jest uzyskać azyl oraz, że jest to prawie niemożliwe, bez pomocy osób życzliwych z rożnych organizacji. Również możemy się dowiedzieć się, jak wygląda życie osób w ośrodkach internowania. (...)

Zaczynając czytać, od pierwszych stron, towarzyszyło mi uczucie strachu co będzie dalej, czy Dalila da radę? Czy wszystko skończy się dobrze? W miarę czytania to uczucie nieznacznie mnie opuszczało, aby znów się pojawić. Historia ta, bardzo mnie poruszyła. Cały czas miałam świadomość i rozmyślałam, jak mam dobrze - nikt mnie nie prześladuje, mam rodzinę, pracę, marzenia. Mam tak wiele, a mnóstwo ludzi na świecie jest tego pozbawionych.

Więcej na: [Adres usunięty]